শূণ্যতাই আগছি ধৰিছে
তাইক হেৰুৱাৰ দিনৰে পৰা ।
বেদনাবোৰ ককালত খুচি লৈ
উটি ভাহি ফুৰিছো এৰাতিৰ তৰালিৰ আৰত ।
কবিৰ বেদনা
এজাক অশ্ৰুৰ বাদে একো নহয়
মাথো চিঞঁৰ বাখৰ মাতাল বতাহজাকৰ ।।।
ক্ৰমশ আতৰাই লৈ গৈছে
মোক মোৰ পৰা ...

কোনোবাক খুব মনত কৰিছো
হয়তো সাৰে আছে তাই নিতাল আশাত ।।।