বিয়লি বেলা
এপাহ ৰক্ত জবা ,
তোমাৰ চোতালত উজলি উঠিছিল ।
এপাহ ৰূপৰ শিখা
পৰী হৈ নামি আহিছিল ধৰালৈ ।।
হেপাহ পলুৱাই আকাশখনে পোহৰ বিলাইছিল ,
জাগি উঠিছিল সাগৰৰ সিপাৰৰ ভদাইৰ প্ৰেম ।
তাই যৌৱনৰ দেওনা পাৰ কৰি
বাৰে বাৰে প্ৰশ্ন কৰিছিল
তোমাৰ মনতো ইমান বহল কিয় ?
মই কৈছিলো তুমি ধুনীয়া বাবেই কিজানি ।।
No comments:
Post a Comment